Onvergetelijk. We hebben samengewerkt bij de grote operaproducties Beatrice di Tenda en Giovanna d’Arco, ik als regisseur en hij als dramaturg.
Maar hij was veel méér dan dat. In feite was hij een schrandere en veeleisende co-regisseur, die van dag één tot en met de première zijn invloed deed gelden op concept, decor- en kostuumontwerp, ontwerp, casting, muzikale coupures, en het hele repetitieproces.
We vonden elkaar in een gedeelde tomeloze inzet en artistieke ambitie, hadden groot respect voor elkaars kwaliteiten – en af en toe botsten de niet geringe ego’s en dan sloeg de vlam in de pan.
Wat me enorm imponeerde: de man, ten tijde van onze samenwerking al bepaald niet jong, met een grote carrière als neuroloog en psychiater achter zich, deed onvermoeibaar op alle niveaus álles wat de productie kon dienen: reisde aan om een uurtje repetitie met figuranten bij te wonen, sleepte met rekwisieten, was stand-in bij de belichting, doubleerde zeer talentvol absente solisten, knutselde samen met mij aan decormodellen, flanste thuis plastic slakommen om tot Franse grenadiershelmen, stelde subsidieaanvragen op, coachte figuranten…
Ik had een wild idee voor een opera over het Esperanto; die is er nooit gekomen, maar hij heeft maandenlang samen met mij aan exposé en libretto gewerkt en we hebben elkaar en onszelf geïnspireerd, bij hem thuis, bij mij thuis, in zijn camper, in de garderobes van andere producties.
Olaf Mulder was een man zoals je die maar één keer in een kunstenaarsleven tegenkomt. Sui generis.
Het was zo veel. Nu wens ik dat het nog meer had mogen zijn.
Adieu.
De twee foto’s tonen voorbeelden van een concept voor de omgang met de noodzakelijke maar door ons beiden verafschuwde boventitels dat we samen ontwikkelden: korte, samenvattende teksten volgens het motto ‘all you need to know’, in het geval van Giovanna geprojecteerd op een ouderwets bioscoopscherm in de stijl van de stomme film.
